TIGER II

Urząd Uzbrojenia Wojsk Lądowych we wrześniu 1943 roku rozpisał przetarg na czołg ciężki, który miałby zająć miejsce wozu PzKpfw. VI Tiger. Do przetargu stanęły dwie firmy: Henschel i Porsche. Projekty różniły się kształtem i grubością pancerza wieży. Przetarg wygrał Henschel i pierwsze prototypy wyprodukowano w ostatnim kwartale 1943 roku, produkcja seryjna w zakładach Henschla rozpoczęła się w styczniu 1944. Ponieważ alianci wzmogli bombardowania miasta Kassel, w którym znajdowała się fabryka Henschla, wyprodukowano tylko 487 czołgów. Był to ostatni niemiecki czołg, produkowany seryjnie podczas II wojny światowej. Problemy produkcyjne były związane z licznymi atakami lotnictwa alianckiego oraz pośpieszną produkcją. Do jednostek Tygrysy II trafiały od lutego 1944. Potocznie czołg ten nazywany był Königstiger. W języku niemieckim oznacza to „Tygrysa Bengalskiego”, jednak powszechnie spotyka się tłumaczenie nazwy czołgu jako "Tygrys Królewski", będącą dosłownym, niepoprawnym tłumaczeniem tego terminu z niemieckiego. Na bazie Tigera II powstał niszczyciel czołgów Jagdtiger Ausführung B Sd.Kfz.186. Prototyp zbudowały zakłady Nibelungen w kwietniu 1944 roku. W listopadzie tego samego roku pojazdy te trafiły na front. Były używane między innymi przez 653 batalion ciężkich niszczycieli czołgów. Zbudowano 74 egzemplarze.

OBJ.279

Czołg był tworzony w Zakładach Przemysłowych Kirowa, przez grupę inżyniera L. Trojanowa. Praca nad pojazdem rozpoczęła się w 1957 roku, prototyp został stworzony pod koniec 1959 roku. Pojazd ten posiadał 4 gąsienice osadzone na dwóch podłużnych, pustych belkach, które były również wykorzystane jako zbiorniki paliwa. Posiadał hydro-pneumatyczne zawieszenie i 3 stopniową przekładnię planetarną. Konstrukcja zawieszenia umożliwiała pokonywanie przeszkód takich jak bagna, głęboki śnieg czy zapory przeciwczołgowe. Czołg był wyposażony w 1000–konny silnik wysokoprężny 2DG-8M, pozwalający 60–tonowemu pojazdowi osiągnięcie prędkości 55 km/h, utrzymując zasięg na poziomie 300 km. Na wyposażeniu znajdował się automatyczny system gaśniczy. Kadłub czołgu chronił pancerz o grubości dochodzącej do 269 mm, dodatkowo pokrywała go cienka, eliptyczna powłoka chroniąca pojazd przed pociskami podkalibrowymi. Konstrukcja zapobiegała wywróceniu pojazdu przez falę uderzeniową w przypadku wybuchu jądrowego. Pancerz składał się ze stalowych struktur o nieregularnych kształtach, różnej grubości i pod różnym kątem nachylenia. Budowa pancerza miała chronić przed pociskami kumulacyjnymi. Wieża w najgrubszym miejscu miała 319 mm pancerza, była zbudowana w podobny sposób jak kadłub. Również pierścień wieży był silnie opancerzony. Czołg zapewniał załodze ochronę chemiczną, biologiczną, radiologiczną i nuklearną.